Kilka dni temu w tekście o tym, jak Tel-Awiw tocząc wojnę w Strefie Gazy w taki sposób, że zginęło już nie kilkunastokrotnie, ale kilkudziesięciokrotnie więcej Palestyńczyków niż wynosi łączna liczba ofiar ataku Hamasu, napisałem, że Izrael traci resztki autorytetu na świecie. W artykule zacytowałem byłego premiera Izraela Ehuda Olmeta, który na łamach izraelskiego dziennika Haaretz stwierdził, że Izrael popełnia zbrodnie wojenne.

Atakując Iran, niezależnie od tego, że Tel-Awiw ma ku temu powody, że trudno Iranu żałować i że izraelskie ataki mogą być dla Teheranu niezwykle bolesne, Izrael robi coś znacznie gorszego niż popełnianie zbrodni wojennych. Izrael popełnia otóż błąd.

Powyższe stwierdzenie jest celowym nawiązaniem do słynnych słów przypisywanych jednemu z najwybitniejszych dyplomatów w historii. Szef dyplomacji Napoleona Charles-Maurice de Talleyrand zasłynął otóż stwierdzeniem: "To gorzej niż zbrodnia, to błąd".

Słowa te są bardzo często przytaczane, ale rzadko pamięta się, czego dotyczyły. Talleyrand użył ich tymczasem komentując egzekucję porwanego na polecenie Napoleona księcia d’Enghien. O ile jeszcze samo porwanie nie było niczym niewybaczalnym, to już zabójstwo księcia uniemożliwiło Bonapartemu ułożenie sobie relacji z arystokratycznymi dworami ówczesnej Europy – w perspektywie zaś doprowadziło do jego klęski.

Innymi słowy, jakkolwiek było sukcesem politycznym (zamordowany książę był pretendentem do tronu i zagrożeniem dla Napoleona) w krótkoterminowej perspektywie, było też gigantycznym błędem w perspektywie średnio i długoterminowej. Bardzo możliwe, że dokładnie tak jest z izraelskimi atakami na Iran.

Po pierwsze, dlatego, że Iran, nawet jeśli wszedłby w posiadanie broni jądrowej, to prawdopodobieństwo, iż użyłby choć jednego z kilku posiadanych ładunków przeciwko Izraelowi, jest skrajnie niskie.

Teheran ma bowiem dostatecznie dużo materiałów rozszczepialnych, by zbudować, jak twierdzi Izrael, dziewięć bomb atomowych. Izrael ma ich tymczasem od około 100 do nawet 400. Co więcej, w przeciwieństwie do Iranu, jest w stanie produkować kolejne, podczas gdy Iran, nawet gdyby zbudował owych dziewięć bomb, to zdobycie materiałów na każdą kolejną byłoby dlań niebywale trudne.

Innymi słowy, Iran może deklarować, że chce zmieść Izrael z powierzchni ziemi. Izrael tymczasem może realnie zmieść Iran z powierzchni ziemi. Irańscy, szyiccy przywódcy, inaczej niż sunniccy fanatycy z Państwa Islamskiego, nie są sektą samobójczą, a ich fundamentalizm religijny jest wtórny w stosunku do perskiego nacjonalizmu, co powoduje, że prawdopodobieństwo szaleństwa jest niskie.

Po drugie, izraelskie ataki, niezależnie od tego, jak wielkie szkody wyrządzają Iranowi, najprawdopodobniej nie zdołają zatrzymać irańskiego programu nuklearnego. Z całą pewnością zdołają natomiast zatrzymać rozmowy dyplomatyczne, które mogłyby zatrzymać irański program nuklearny. Dokładnie tak, jak zabójstwo księcia d'Enghien uniemożliwiło Bonapartemu rozmowy z arystokratycznymi dworami Europy.

Dwa wnioski dla Polski

Decyzja premiera Netanjahu o ataku na Iran, niezależnie od tego, iż towarzyszyć będą jej podejrzenia, iż celem izraelskiego premiera jest w większym stopniu zapewnienie sobie władzy, a w mniejszym zapewnienie Izraelowi bezpieczeństwa, są okazją, by wyciągnąć dwie lekcje dla Polski.

Netanjahu prezentuje bowiem w polityce zagranicznej pewien bliski znacznej części polskiej prawicy rodzaj filozofii myślenia o polityce zagranicznej. Filozofię tę należałoby określić pseudoturborealizmem. Jest to ten rodzaj myślenia, który każe działać teoretycznie w swoim interesie, ale zarazem w taki sposób, który nie uwzględnia interesów całego otaczającego świata. I dokładnie dlatego jest pseudorealizmem, bo polityka zagraniczna, która nie uwzględnia interesów innych jest równie krótkowzroczna, jak ta, w której owe interesy innych przedkłada się nad swoje własne.

Drugi wniosek dla Polski dotyczy potencjalnego polskiego programu atomowego, czyli czegoś, o czym coraz częściej mówi się w kontekście naszego kraju. W niedawno opublikowanym tekście argumentowaliśmy, że Polska, gdyby nawet weszła w posiadanie broni jądrowej, mogłaby użyć jej przeciwko siłom rosyjskim, ale wyłącznie na naszym terytorium. Każdy inny przypadek oznaczałby bowiem ryzyko nuklearnej anihilacji Polski.

Przede wszystkim jednak podkreślaliśmy, że Polska – już nawet pomijając fakt, że Stany Zjednoczone, gdybyśmy rozpoczęli program zbrojeń nuklearnych, niechybnie nałożyłyby na nas sankcje – mogłaby w najlepszym scenariuszu skonstruować ledwie kilka ładunków nuklearnych. Fakt, iż Iran po ponad trzydziestu latach rozwijania takiego programu, będzie miał w najlepszym scenariuszu dziewięć bomb atomowych, potwierdza nasze oceny.

CZYTAJ WIĘCEJ: Prezydent Iranu grozi Izraelowi: wróg pożałuje swojego głupiego czynu [RELACJA NA ŻYWO]