Caroline Darian heeft alle analyses gelezen die de gerechtspsychiaters over haar vader hebben opgesteld. Ze ploos het hele gerechtelijke dossier uit, op zoek naar antwoorden. Tijdens het proces luisterde ze intens naar de hoofdbeklaagde, haar vader, en ze wikte elk van zijn woorden. Het bracht haar geen stap verder.

Caroline Darian: “Ik heb de afgelopen jaren mijn best gedaan om hem te doorgronden, maar ik weet nog altijd niet wie Dominique Pelicot is. Hij is een meestermanipulator, dat staat vast. Maar die capaciteit van hem om zijn leven te compartimenteren? Zelfs de experts die hem hebben onderzocht, raakten er niet wijs uit. Overdag was hij de liefhebbende echtgenoot, ’s nachts misbruikte hij zijn vrouw en leende hij haar uit aan anderen. De volgende ochtend maakte hij monter ontbijt en vroeg hij of ze goed geslapen had. Hoe iemand zoiets kan doen, gaat mijn verstand te boven.”

Een tekening van op het proces-Pelicot.AFP

We spreken Caroline Darian in Amsterdam bij de presentatie van haar boek Ik zal hem nooit meer papa noemen, dat ze schreef vóór het proces begon en intussen in achttien talen is vertaald. Het is het verhaal van een familie in shock, lamgeslagen door de ontmaskering van Dominique Pelicots ware aard. In Frankrijk heeft ze zopas haar tweede boek uit, Pour que l’on se souvienne, een terugblik op het proces en tegelijk een striemende aanklacht tegen het Franse rechtssysteem. Want Dominique, zoals Darian haar vader consequent noemt, is vele keren door de juridische mazen van het net geglipt. Ze wil voorkomen dat hij ook vrijuit gaat voor het misbruik van zijn eigen dochter.

U hebt vorige maand een klacht tegen uw vader ingediend. Waarom?

Darian: “Dominique had op zijn harde schijf bestanden staan met foto’s van mij. Op twee daarvan ben ik halfnaakt en buiten bewustzijn te zien. Die beelden kwamen toevallig aan het licht, toen de speurders foto’s analyseerden om de verkrachtingen van mijn moeder te staven en daders te identificeren. De procureur heeft Dominique toen aangeklaagd voor de aanslag op mijn privéleven. Daar is hij ook voor veroordeeld. Maar er is nooit verder onderzoek gedaan naar die foto’s. Er was ook geen tijd om alle bestanden grondig te analyseren. Na meer dan tweeënhalf jaar onderzoek begon de tijd te dringen om een datum voor het proces vast te leggen. Dominique had twintigduizend foto’s opgeslagen. Mogelijk zijn er nog andere foto’s van mij.”

Wat staat er precies op die twee foto’s?

Darian: “Ik lig in foetushouding op mijn linkerzijde, het dekbed is weggeslagen en mijn achterwerk is goed zichtbaar. Het is dezelfde houding waarop mijn moeder op honderden foto’s te zien is. De foto’s zijn tussen 2016 en 2019 gemaakt, één keer in mijn eigen slaapkamer en één keer op een mij onbekende plaats. Ik draag een topje en op de twee foto’s heb ik dezelfde beige slip aan. Maar ik heb nooit een beige onderbroek gehad. En het is onmogelijk dat ik slaap. Ik ben een heel lichte slaper, ik zou onmiddellijk wakker zijn geworden van het nachtlampje.”

‘Geen enkele vrouw was veilig in zijn huis. Hij had blijkbaar overal camera’s geplaatst.’Jildiz Kaptein

U denkt dat u ook bent verdoofd en misbruikt.

Darian: “Daar ben ik zeker van. De foto’s werden gevonden op bestanden op de harde schijf van Dominique, die vrouwen verdoofde om ze te verkrachten. Een van de foto’s had als onderschrift ‘La fille de la salope’, de foto’s zaten in een bestand met de naam ‘Ma fille à poil’ (mijn dochter naakt, red.). Dat bestand was gewist, de onderzoekers hebben alleen die twee foto’s kunnen recupereren. In 2019 heb ik ook drie ingrepen moeten ondergaan voor een intiem probleem. Sinds ik de foto’s heb gezien, ben ik ervan overtuigd dat mijn kwalen te maken hadden met seksueel misbruik.”

Er waren nog andere foto’s. Van u, maar ook van uw schoonzussen.

Darian: “Geen enkele vrouw was veilig in zijn huis. Hij had blijkbaar overal camera’s geplaatst. Er zijn foto’s waarop ik me aan het aankleden ben in de badkamer toen ik op bezoek was bij mijn ouders, in juli 2020. In het bestand ‘Mère-fille’ zijn ze gekoppeld aan foto’s van mijn moeder. Van de foto’s zijn ook opnames gemaakt die hij van vunzige commentaar heeft voorzien. Die foto’s zijn uitgewisseld met anderen en staan ook op het internet. Ook van mijn beide schoonzussen, de vrouwen van mijn broers, waren er foto’s waarop ze naakt in de badkamer stonden. Er is er een waarop hij zijn geslacht op het badpak van mijn schoonzus legt.”

ONDER DE ROK GEFILMD

De zaak kwam aan het licht toen Dominique Pelicot in september 2020 werd opgepakt in een supermarkt.

Darian: “De veiligheidsagent van de Leclerc-winkel in Carpentras, niet ver van Mazan, waar mijn ouders woonden, had gezien dat Dominique met een gsm in zijn boodschappentas onder de rokken van winkelende vrouwen filmde. Die vrouwen dienden een klacht in, waarna de politie zijn gsm en zijn computer in beslag nam. Zonder die vrouwen zou Dominique nu nog bezig zijn geweest. Ik ben hen eeuwig dankbaar.”

In november 2020 kreeg u telefoon van uw moeder.

Darian: “Herinnert u zich de avondklok en de vele lockdowns tijdens de pandemie nog? Op 2 november, na een lange dag vol videoconferenties, haalde ik ’s avonds een maaltijd bij een Japans restaurant af. Toen de telefoon ging, duurde het even voor ik mijn moeder begreep. Mijn vader? Gearresteerd voor het drogeren en verkrachten van mijn moeder? Mijn vader, die op chatsites andere verkrachters zocht? Er schoot een verdedigingsmechanisme in mij in gang, iets wat me verhinderde haar woorden te begrijpen. Pas toen het echt tot me doordrong, begon ik te roepen en te vloeken.”

‘Dominique had mijn moeder in bijna tien jaar tijd meer dan tweehonderd keer verdoofd en verkracht. Hij had zeker tachtig mannen uitgenodigd om haar ook te verkrachten.’Belga

U schrijft dat tijdens dat gesprek alles op zijn plaats viel.

Darian: “Plots had ik een verklaring voor alle vreemde dingen die mijn moeder de afgelopen jaren waren overkomen. Al die keren dat ze wezenloos voor zich uitstaarde, alsof ze in een mist zat. Dat ze altijd zo moe was. Of dat ze zich de volgende dag niet kon herinneren wat er de vorige avond was gebeurd. Haar haren die bij bosjes uitvielen. Die keer dat mijn nichtjes haar ’s ochtends maar niet wakker konden krijgen en hun opa zei dat oma die nacht slecht had geslapen. Al die keren dat ze naar de gynaecoloog moest. Plots begreep ik het allemaal. Ik nam de volgende dag de trein van Parijs naar Mazan. In het politiebureau vernam ik nog meer gruwelijke details. Dominique had mijn moeder in bijna tien jaar tijd meer dan tweehonderd keer verdoofd en verkracht. Hij had zeker tachtig mannen uitgenodigd om haar ook te verkrachten. Daar had hij filmpjes en foto’s van gemaakt en met anderen gedeeld.”

Die eerste weken hebt u met uw broers een heleboel foto’s en schilderijen verbrand toen u het ouderlijk huis leegmaakte.

Darian: “Dat was uit wrok en woede. De doeken die hij schilderde en waar hij trots op was, de foto’s van onze zorgeloze vakanties: het moest allemaal weg, in de fik op de barbecue die hij in de zomer aanstak als wij op bezoek kwamen. Het was heel symbolisch. Ik denk dat het een gezonde reactie was van drie kinderen die plots een enorm verraad van hun vader moesten verwerken.”

Hoe reageerde uw moeder toen bleek dat er ook foto’s van u waren?

Darian: “Ze haalde haar schouders op. Voor haar betekenden die foto’s geen misbruik. Op dat moment was ze natuurlijk nog volop bezig haar eigen trauma te verwerken. Wat haar was overkomen, was zó gruwelijk dat ik ergens begrijp dat er geen ruimte meer was voor nog meer pijn. Een tijdlang woonde ze bij haar kinderen, daarna trok ze naar ons vakantiehuisje. Ze was volledig uit haar evenwicht. Maar het deed ontzettend veel pijn toen ze zei dat die foto’s niets met haar zaak te maken hadden, dat het onmogelijk was dat mijn vader mij had misbruikt.”

‘Mijn moeder heeft lange tijd in ontkenning geleefd. Ze kon of wilde niet geloven wat Dominique had gedaan.’Hans Lucas via AFP

Had ze het moeilijk met het idee dat haar man zich misschien ook aan incest schuldig had gemaakt?

Darian: “Dat weet ik niet. Ik kan alleen vermoeden dat het voor haar simpelweg te pijnlijk was om het onder ogen te zien.”

Had u daar begrip voor?

Darian: “Ik vond het vooral triest. Haar weigering om mijn pijn te erkennen kwam erbovenop in het rouwproces. Dominique was er zelfs in geslaagd ons tegen elkaar uit te spelen in ons verdriet.”

Uw moeder had het ook moeilijk met het feit dat haar man in de cel zat.

Darian: “Ze heeft lange tijd in ontkenning geleefd. Ze kon of wilde niet geloven wat Dominique had gedaan. Na een tijdje begon ze zich zelfs af te vragen of ze het misschien zelf had uitgelokt. Ik denk dat het een variant van het stockholmsyndroom was – ze stond toen nog sterk onder zijn invloed. Hij had ook een manier gevonden om brieven uit de gevangenis te smokkelen via een medegevangene. Die brieven belandden bij vrienden van mijn moeder, en zij bezorgden ze aan haar. En ja, die brieven raakten haar.”

Wat schreef hij?

Darian: “We mochten hem niet in de steek laten. Hij had toch alles voor ons gedaan? Later schreef hij hoe boos hij was dat ik hem van misbruik had beschuldigd. Mijn moeder begon op den duur ook te zeggen dat ik niet zo negatief moest zijn, dat er toch ook veel mooie momenten waren geweest. Zij wilde zich liever aan het goede vastklampen.”

Praatte u erover met haar?

Darian: “Neen, we gingen conflicten uit de weg. Mijn broers, mijn moeder en ik probeerden allemaal op onze eigen manier zo normaal mogelijk te functioneren. Soms wisten we niet eens of we de volgende dag in staat zouden zijn om op te staan. Ik ben na een tijd gestopt haar psyche te analyseren, dat was mijn taak niet. Ik moest haar helpen, maar ook voor mezelf zorgen. Ik had een gezin, een zoon die mij nodig had.”

U bent enkele dagen in de psychiatrie opgenomen.

Darian: “Dat was kort nadat ik had gehoord dat er ook foto’s van mij bestonden. Ik kon niets meer incasseren en ben ingestort. Het schrijven van mijn eerste boek heeft me toen gered, omdat ik mijn eigen analyse van de zaak kon maken.”

‘Ja, hij was een warme vader, en erg aanwezig. Hij deed mee in het huishouden, hij speelde met zijn kinderen, monterde ons op als we verdriet hadden.’RV

Hebt u zich afgevraagd of u het had moeten zien?

Darian: “In 2020 wist ik niet wat chemische onderwerping was. Ik had wel gehoord van spiking met GHB, maar niet dat er vaak andere middelen gebruikt werden. Slaappillen of kalmeringsmiddelen, bijvoorbeeld. Mijn vader kreeg Lorazepam en Zolpidem voorgeschreven door zijn huisarts. Hij verstopte die in zijn wandelschoenen in de garage. ’s Avonds vermaalde hij grote dosissen en mengde hij die in de aardappelpuree of het roomijs van mijn moeder.

“Hoe had ik ooit het ondenkbare kunnen denken? Dat mijn vader, die nog maar enkele maanden eerder met mijn zoon had gevoetbald, hiertoe in staat zou zijn? Niemand vraagt zich toch af of zijn vader geen seksueel roofdier is, een serieverkrachter?”

Was Dominique Pelicot een goede vader?

Darian: “Ja. Hij was een warme vader, en erg aanwezig. Hij deed mee in het huishouden, hij speelde met zijn kinderen, monterde ons op als we verdriet hadden. Er was altijd muziek in huis. Ik heb tot in 2020 niet anders geweten dan dat we een gelukkig gezin waren.

“Professioneel deed hij het niet geweldig. Hij probeerde het als zelfstandige elektricien, als makelaar in onroerend goed, als vertegenwoordiger voor een bedrijf in videobewaking. Dat mislukte allemaal en hij was vaak lange tijd werkloos. Maar dan smeerde hij onze boterhammen en bakte hij taarten, terwijl mijn moeder naar haar werk ging.”

U had een heel hechte band met hem.

Darian: “Ik was een echte fille à papa. Hij was degene die mij naar feestjes bracht en weer ophaalde, degene die mij vermanend toesprak als ik ruzie had met mijn moeder. Als ik een nieuw vriendje had, vertelde ik het aan hem, niet aan mijn moeder. Hij was degene die naar mijn diploma-uitreiking kwam. Mijn vriendinnen waren jaloers. ‘Had ik maar zo’n vader’, zeiden ze vaak. Ik heb tot mijn 25ste thuis gewoond, en geen moment heb ik gedacht dat er is iets mis kon zijn met hem.”

Veranderde uw relatie toen u trouwde?

Darian: “Nee, integendeel. Pierre, die later mijn man zou worden, kon het heel goed vinden met mijn vader. We hadden altijd enorm veel plezier samen. We zagen mijn ouders zelfs vaker dan onze vrienden, en gingen samen op vakantie. Het waren heerlijke weken, waarin we feesten en dansten tot in de vroege uurtjes. Toen mijn ouders naar Mazan in het zuiden van Frankrijk verhuisden, kwamen ze geregeld bij ons logeren. En wij brachten onze zomers bij hen door, vaak met mijn broers en hun gezinnen erbij.”

Wanneer zag u hem voor het laatst vóór zijn arrestatie?

Darian: “In juli 2020, in Mazan. Door de lockdown had ik mijn ouders lange tijd niet gezien, dus ik logeerde samen met mijn zoon bij hen. Het waren de laatste weken van mijn onbezorgde leven.”

Jildiz Kaptein

Hoe kijkt u nu terug op uw jeugd?

Darian: “Ik vind het heel moeilijk om herinneringen op te halen nu ik weet wie mijn vader is. Ik kan niet zeggen dat hij mijn jeugd heeft gestolen, want nu besef ik dat niets van ons gezinsleven echt was. Wat hij mijn moeder heeft aangedaan, daar heb ik nog altijd geen woorden voor.”

VERSCHEURD GEZIN

Het proces vond niet achter gesloten deuren plaats, op uitdrukkelijke vraag van de familie.

Darian: “Vooral op vraag van de kinderen. Mijn moeder heeft lange tijd geweigerd en getwijfeld. Pas enkele maanden voor de start is ze overstag gegaan. Ik denk dat ze Dominique niet wilde blootstellen, dat ze hem dat ergens wilde besparen. Ze hebben tenslotte meer dan vijftig jaar samen doorgebracht, wellicht is daar iets van blijven hangen.”

Tijdens het proces leken u, uw moeder en uw broers wel een sterke familie die elkaar steunt.

Darian: “We zijn als verenigde familie naar de rechtbank getrokken, omdat ik en mijn broers vonden dat we ons achter onze moeder moesten scharen. Zij was het grootste slachtoffer. Ik had ook hoop: ik was haar enige dochter, ze zou mijn hand toch niet loslaten voor de rechtbank?

“Maar al snel volgde een nieuwe breuk. Aan het begin van het proces verklaarde ze nog dat ze niet kon uitsluiten dat Dominique mij ook had verdoofd en misbruikt. Toen ze enkele weken later werd ondervraagd door de advocaten van de verdediging, zei ze dat ze daar liever niet meer op wilde antwoorden. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzinken: met die opmerking liet ze blijken dat ze mij niet geloofde. In mijn gedachten zag ik Dominique al in zijn vuistje lachen.”

Al snel bleek dat Dominique zelf ook een slachtoffer is geweest.

Darian: “Hij vertelde op het proces dat hij is misbruikt toen hij 9 jaar was, en dat hij gedwongen werd toe te kijken bij een groepsverkrachting toen hij 14 was. Is het ook werkelijk gebeurd? Ik weet het niet. En het is ook niet mijn probleem. Hij kan zijn criminele gedrag niet rechtvaardigen door te zeggen dat hij zelf verkracht is. Hij is intelligent genoeg. Alles wat hij heeft gedaan, deed hij bij volle bewustzijn en met voorbedachten rade.”

‘We zijn als verenigde familie naar de rechtbank getrokken, omdat ik en mijn broers vonden dat we ons achter onze moeder moesten scharen.’Getty Images

Hij heeft twintig jaar cel gekregen.

Darian: “Dat was de straf die het Openbaar Ministerie had geëist. De vraag is: zal hij die uitzitten? Hij zit nu al bijna vijf jaar in de cel en hij kan vervroegd vrijkomen na twee derde van zijn straf. Dat is na dertien jaar. Trek daar vijf jaar af en misschien loopt mijn vader in 2033 al vrij rond. De andere mannen zijn allemaal veroordeeld, dat wel, maar ze kregen vaak lichtere straffen dan geëist. Velen zijn ook in beroep gegaan.”

U lijkt teleurgesteld.

Darian: “Ik verwachtte veel van het proces. Ik hoopte dat ik Dominique zou kunnen overhalen om te bekennen, dat onze hechte band van vroeger iets zou losmaken bij hem. Maar hij bleef de doorgewinterde leugenaar die hij is. Hij zette het proces naar zijn hand, zat op de beklaagdenbank alsof het zijn troon was en nam het woord als het hem beliefde.”

U hebt het wel geprobeerd.

Darian: “Normaal mag je in een strafhof niet zomaar het woord nemen, maar ik kon me niet meer inhouden toen hij bleef liegen. Ik heb hem drie keer toegeroepen dat hij de waarheid moest zeggen. En uiteindelijk heb ik gezegd dat hij alleen zal achterblijven met zijn leugens.”

Dominique Pelicot had al in 2010 gearresteerd kunnen worden, toen hij aan twee cold cases werd gelinkt.

Darian: “Hij was toen opgepakt in een Carrefour-vestiging omdat hij met een balpencamera onder de rokken van vrouwen had gefilmd. Zijn DNA werd in de nationale databank opgeslagen en er was meteen een match: bij de aanranding van een jonge vrouw in 1999 was hetzelfde DNA gevonden in een bloedvlek. Maar de brief van het laboratorium waarin de match werd vermeld, is nooit aangekomen bij de bevoegde magistraat.”

Die jonge vrouw was een makelaar van 20 jaar.

Darian: “Hij had een afspraak gemaakt, zogenaamd om een flat te bezoeken. Eenmaal boven viel hij haar aan, hij verdoofde haar met ether, bond haar handen vast en trok haar broek naar beneden. Toen ze bijkwam, probeerde hij haar slip uit te trekken. Ze slaagde erin zich los te maken, er ontstond een gevecht en ze kneep zo hard in zijn testikels dat hij even naar adem moest happen. Daarvan maakte ze gebruik om zich in een kast op te sluiten. Pas uren later durfde ze eruit te komen. Ik bekeek haar foto: niet alleen had ze op dat moment dezelfde leeftijd als ik, ze leek ook op mij. De gedachte dat Dominique na die aanranding ’s avonds gewoon aanschoof voor het avondeten, is ondraaglijk.”

‘Ik spreek nog maar zelden met mijn moeder. Ze heeft haar eigen leven opnieuw opgebouwd en kan de bladzijde omslaan. Ik niet.’JILDIZ KAPTEIN

Er wordt ook onderzocht of hij iets te maken heeft met de moord op de 23-jarige Sophie Narme, in 1991.

Darian: “Sophie was ook een makelaar. Ze is verkracht en vermoord in een leegstaande flat waar ze een afspraak had met een geïnteresseerde koper. Ze is verdoofd met ether, verkracht en gewurgd met haar riem. Dominique heeft de feiten van 1999 half toegegeven: hij zei dat hij haar niet wilde verkrachten, alleen bekijken. De moord op Sophie blijft hij ontkennen, maar ik ben er zeker van dat hij ook daarachter zit. Het bewijsmateriaal is echter verloren gegaan.”

ICOON PELICOT

Spreekt u nog met met uw moeder?

Darian: “Zelden. Ze leeft haar eigen leven en heeft een nieuwe vriendenkring opgebouwd. Het proces heeft haar geholpen om een deel van haar ervaringen te verwerken. Zij kan de bladzijde omslaan. Ik niet, ik sta stil.”

Weet ze dat u een nieuwe klacht hebt ingediend?

Darian: “Neen.”

Ze werd door het proces een icoon in de strijd tegen seksueel misbruik.

Darian: “En terecht. Ze heeft zich heel sterk gehouden. Ik ben ook heel trots op de vrouw die ze is geworden. Ze heeft met veel bravoure haar zaak verdedigd.”

Haar uitspraak dat ‘de schaamte van kamp moest veranderen’, werd een mantra. Is dat ook gebeurd volgens u?

Darian: “Ik vrees ervoor. Ik denk dat dat pas zal gebeuren als andere slachtoffers evenveel steun krijgen. Er is niet altijd zo’n overvloed aan bewijsmateriaal, heel vaak is het woord tegen woord. En niet alle slachtoffers van misbruik en verkrachting verlaten de rechtbank langs een erehaag. Sommigen horen hoe de dader een veel te lichte straf krijgt, anderen zien hun belager als een vrij man de zaal verlaten. We hebben rolmodellen als Gisèle Pelicot nodig, maar we mogen de anderen niet vergeten.”

‘Iedereen kan een slachtoffer worden, iedereen kan een dader zijn. Dat heeft de zaak-Pelicot ook aangetoond.’AFP

Twee jaar geleden richtte u M’endors pas op, een organisatie die chemische onderwerping, of verkrachting na verdoving, wil bestrijden.

Darian: “We willen allereerst het probleem op de kaart zetten. Chemische onderwerping is een echte plaag: in Frankrijk hebben al honderden slachtoffers een klacht ingediend. Maar wellicht gaat het om duizenden, want velen stappen niet naar de politie. In 99 procent van de gevallen is er geen bewijsmateriaal. Er wordt ook nauwelijks iets gedaan om slachtoffers te helpen. Na een klacht wordt de telefoon van een verdachte bijna nooit in beslag genomen, bijvoorbeeld. En toch is dat cruciaal, omdat er heel vaak beelden worden gemaakt. De dader krijgt zo de gelegenheid om alles te wissen.”

Wie zijn de slachtoffers?

Darian: “Iedereen kan een slachtoffer worden, iedereen kan een dader zijn. Dat heeft de zaak-Pelicot ook aangetoond. Slechts in 15 procent van de gevallen gaat het om spiking, waarbij een vreemde drugs in je drankje wordt gedaan in het uitgaansleven. In zeker de helft van de gevallen zijn het familieleden, vrienden of collega’s. Ik ken twee slachtoffers die tijdens een seminarie werden misbruikt door een collega die ze goed kenden. Een meisje, dat nu 18 jaar is, werd tussen haar 8ste en 14de misbruikt door haar vader. Hij deed Temesta in de yoghurt die ze ’s avonds voor tv oplepelde.”

Hoe kwam ze erachter?

Darian: “Ze werd af en toe heel even wakker op het moment dat haar vader haar misbruikte, en op een dag vertelde ze het aan haar moeder. Ze had lang haar en uit de analyse van haarstalen bleek dat de doses Temesta overeenkwamen met de periodes waarin ze tijdens de schoolvakantie bij haar vader was.”

De kans bestaat dat uw klacht niet leidt tot nieuwe onthullingen en dat u de waarheid nooit te weten zult komen.

Darian: “We kennen niet eens de waarheid van wat hij mijn moeder heeft aangedaan. In de rechtbank stonden vijftig mannen terecht naast Dominique, maar uit de filmpjes bleek dat het er zeker tachtig waren. Degenen die niet zijn geïdentificeerd, zijn sinds het proces gerust: ze zullen niet vervolgd worden. Dominique zal nooit vertellen hoe groot zijn netwerk was, of wanneer hij precies is begonnen. Ik voel me nu net als die 99 procent andere slachtoffers die zijn verdoofd en misbruikt: zonder bewijs sta je nergens. Ik ben een vergeten slachtoffer.”

Hoe gaat het intussen met uw zoon? Hij was 6 jaar toen de zaak losbarstte.

Darian: “Hij heeft alles opmerkelijk goed verwerkt. Hij was heel close met zijn grootvader, hij noemde hem Papou. Ze belden elkaar ook geregeld. Zijn grootvader heeft niet meer dezelfde plaats in zijn hoofd als vijf jaar geleden. Hij noemt hem nu Meneer. We hebben hem zo goed mogelijk uitgelegd wat Dominique allemaal heeft gedaan, zonder te expliciet te zijn. We hebben, toen hij wat ouder werd, ook uitgelegd hoe belangrijk toestemming is in een relatie. Dat zouden alle ouders moeten doen. Na het proces hebben we hem gevraagd of hij een brief wilde schrijven aan zijn grootvader. Hij wilde daar eerst even over nadenken. Enkele dagen later zei hij dat hij er geen zin in had. ‘Ik heb niets tegen die meneer te zeggen’, zei hij.”

Caroline Darian, Ik zal hem nooit meer papa noemen, Boekerij, 176 p., 20 euro

© Humo