‘We are now exploring…’: het duurt tot halverwege ‘Ping Pong’ voor de vier sleutelwoorden van de plaat opduiken. Als een ontdekkingsreiziger in geluid en beeld die meer geïnteresseerd was in de reis dan in de ontdekking, bracht Walter Verdin tussen 1980 en 2000 talloze avonden en weekends door tussen de taperecorders, synthesizers en ritmeboxen in het audiovisuele lab van de KUL.

Al die tijd experimenteerde en improviseerde hij erop los: voor ‘Mission Control’ belde hij naar een telefoonnummer van de NASA dat toeliet om naar de communicatie tussen Houston en de spaceshuttle Columbia te luisteren. Hij gebruikte de galm in de hal van studentenrestaurant Alma 3 om de handclaps in ‘A Car’ in te pakken in de perfecte reverb. En een vertraagde opname van een snerpende printer lag aan de basis van het heerlijk donkere ‘Aceton’, dat klinkt als de geluidsband bij een helikoptervlucht over de brandende Koeweitse oliebronnen in de Golfoorlog.

Pletwalsfunk

Voor wie nieuwsgierig is naar wat Verdin in die dagen allemaal op een analoge tape zwierde, licht ‘Ping Pong’ een flinke tip van de sluier op. We krijgen speelse soundtrackfragmenten voor toneel, tv en videokunst voorgeschoteld. In de Pas de Deux-demo ‘Princeton’ of het ruisende ‘À Saint Tropez’ horen we odes aan helden van toen als Prince en Telex. Zijn bekende ‘Kunstzaken’-tune (‘Kunstzaken ’87’) zapt ons terug naar de jaren 80, net zoals die gesamplede nerveuze radioreporter in ‘Nobody Moved’ ons herinnert aan eightieshits als ‘19’ van Paul Hardcastle en ‘Malcolm X – No Sell Out’ van Keith LeBlanc.

Niet alles op ‘Ping Pong’ is 100 procent vintage. Vaak krijgen we de originele versies te horen, maar waar Verdin het nodig achtte, remixte hij de opnames, kortte hij ze in (‘No Trip’) of voegde hij tekst toe (‘Dansons Dans’). Met het oorspronkelijke ‘Shadance’ uit 1982 is absoluut niets mis, maar we houden nóg meer van de herwerking ‘A Shadow’: pletwalsfunk uit een doosje (in de allerbeste betekenis).

New beat vs. Kraftwerk

Zeker, wie ‘Rendez-vous’ – het lichtjes subversieve liedje waarmee Verdin met Pas de Deux aan het Eurovisiesongfestival van 1983 deelnam – veertig jaar later nog altijd radicaal vindt, zal wellicht niet veel plezier beleven aan ‘Ping Pong’. De tracks klinken ongepolijst, repetitief en af en toe behoorlijk abstract (‘Abstractions’). Er staan geen kant-en-klare popdeunen op, maar wie maalt daarom wanneer een plaat opent met ‘She Loves Me’, synthpop die deed dromen van een fusie tussen Kraftwerk en wat pas zes jaar later new beat zou genoemd worden? Wanneer die marimba zo lekker door het melodieuze ‘A Cut and a Wipe’ rimpelt? Of wanneer blijkt dat Verdin per ongeluk tegelijk met de zwarte kids in Detroit techno uitvond (‘Sequence X’)?

‘Ping Pong’ is een fascinerende terugblik op een forse hap uit Walter Verdins carrière, vanwaaruit het heerlijk stippellijntjes trekken is naar Matmos, The Books of elektronische muziekgenres die pas later tot bloei zouden komen. Een spannende trip back to the future dus, veel meer dan een wandelingetje door memory lane. Zal ‘Ping Pong’ het ooit tot een cultklassieker schoppen? Nope. De plaat is dat nu al.