Een primeur in ‘Black Mirror’: na zeven seizoenen ziet de toekomst in de sf-serie er voor het eerst leuker uit dan de tijd waarin we nu leven. Al ligt dat natuurlijk vooral aan de wereld van vandaag, want de verhalen van Charlie Brooker staan nog altijd bol van existentiële wanhoop, angst en paranoia. Bovendien duikt er altijd wel één of andere technologie op waarvan hoogst onzeker is dat ze de mensheid vooruit zal helpen.

Toen hij aan de scenario’s begon, heeft Brooker wellicht voorzien dat wij nu in de ban zouden zijn van Elon Musk en andere techneuten die hun bankrekening liever zien dan hun medemens. Seizoen 7 start namelijk met twee afleveringen waarin niet de technologie aan de basis ligt van de problemen, maar degene die haar controleert. In ‘Bête Noire’ krijgt Maria het gezelschap van een nieuwe collega die ze nog kent van vroeger, maar Verity koestert geen warme herinneringen aan haar en ze geeft de term ‘pesten op het werk’ een hoogtechnologische invulling – wat een niet helemaal overtuigende thriller met een bizar slot oplevert.

Veel sterker is de opener, het ontroerende ‘Common People’. Als een vrouw door een hersentumor in een coma belandt, krijgt haar man van het bedrijf Rivermind een aanlokkelijk voorstel: zij planten gratis een toestel bij haar in dat met behulp van de cloud het aangetaste deel van haar brein overneemt. Enige nadeel: het koppel moet een abonnement aangaan om de dienst te gebruiken. Wat kan er misgaan? Heel veel, zo ontdekt het echtpaar snel.

‘Common People’ is ‘Black Mirror’ op z’n best: een eenvoudig verhaal waarin het leven van enkele gewone mensen overhoop wordt gehaald door een technologie die net genoeg lijkt op wat we kennen om een gevoel van onbehagen op te wekken. Hetzelfde geldt voor de topper uit het pak: ‘Eulogy’, een prachtige aflevering waarin een man een toespraak moet houden op de begrafenis van een ex-vriendin die zijn hart heeft gebroken. Philip (een geweldige Paul Giamatti) zoekt inspiratie bij een virtuele assistent waarmee je oude foto’s tot leven kunt laten komen, en ontdekt zo dat zijn aandeel in het einde van de relatie veel groter was dan hij dacht.

‘Black Mirror’Netflix

Naast ‘Common People’ en ‘Eulogy’ komen de andere titels bleker voor de dag. ‘Plaything’ heeft met Peter Capaldi dan wel een acteur uit de sf-klassieker ‘Doctor Who’ in de hoofdrol, voor de rest is de episode weinig memorabel. En ook de afleveringen waarrond vooraf het meest te doen was, vallen min of meer tegen. Met ‘USS Callister: Into Infinity’ kreeg ‘Black Mirror’ voor het eerst een sequel, maar de aflevering – veruit de langste van dit seizoen – zal vooral de fans van het origineel plezieren en weinig zieltjes winnen.

‘Black Mirror’Netflix

Ook ‘Hotel Reverie’ kan de verwachtingen niet helemaal inlossen. In die aflevering, voor een groot deel in zwart-wit gefilmd, krijgt de steractrice Brandy (Issa Rae) dankzij de hippe start-up ReDream de kans om mee te spelen in één van haar favoriete filmklassiekers, maar alles loopt uit de hand wanneer zij en haar tegenspeelster verliefd worden. Vooraf leek dit de ‘San Junipero’ van het seizoen, een pakkend verhaal over een onmogelijke romance in een virtuele wereld. Maar doordat ‘Hotel Reverie’ tegelijk een satire op het gebruik van artificiële intelligentie in Hollywood, een ode aan de cinema van weleer én een passioneel liefdesverhaal wil zijn, komt de aflevering nooit echt onder stoom.

Het is weinig zinvol om één cijfer te plakken op zes aparte verhalen die inhoudelijk en qua niveau zo verschillen. Maar met twee afleveringen die tot het allerbeste uit de catalogus behoren en zeker drie die in de categorie van de betere middenmoot vallen, bewijst seizoen 7 wel dat ‘Black Mirror’ nog altijd een toekomst heeft.