Amerykański samolot rozpoczął swoją misję o godz. 7 rano i otrzymał kod wywoławczy Deep Sea 129. Na pokładzie znajdowało się 31 osób pod dowództwem Jamesa Overstreeta, w tym dziewięciu kryptografów znających język rosyjski i koreański. Misja była prosta – wykonać lot w pobliżu granic Korei Północnej oraz Związku Radzieckiego monitorując kanały komunikacyjne i następnie wrócić do bazy w Japonii. Overstreet otrzymał też jasny rozkaz, aby nie zbliżać się do Korei Północnej na odległość mniejszą niż 90 km, samolot miał więc cały czas przebywać w bezpiecznej, neutralnej strefie lotów międzynarodowych.

>> Zobacz także: Europa 80 lat po II wojnie światowej. Jej arsenał musi budzić respekt

Problemy Deep Sea 129 zaczęły się o godz. 12.34 czasu lokalnego, gdy amerykańskie i południowokoreańskie radary wykryły start dwóch północnokoreańskich myśliwców MiG-21, co jeszcze nie wzbudziło większych obaw po stronie centrum dowodzenia misją, tym bardziej że o godz. 13.00 z pokładu amerykańskiego samolotu nadszedł meldunek, w którym załoga raportowała o normalnym przebiegu misji. Minęło kolejne 21 minut i godz. 13.21 koreańskie MiGi zniknęły z radarów i pojawiły się na nich ponownie o godz. 13.37, już w znacznie bliższej odległości od samolotu USA. Ten ruch o wiele bardziej zaniepokoił już kontrolę lotów, do maszyny wysłano więc komunikat, że może być ona celem ataku koreańskich myśliwców. Dowódca, James Overstreet, przyjął informację do wiadomości i zarządził koniec misji oraz powrót do bazy. Niestety, EC-121 nie miał większych szans, by uciec przed wrogiem poruszającym się z prędkością ponaddźwiękową. O godz. 13.47 sygnatury radarowe wszystkich trzech konstrukcji zbiły się więc w jeden punkt, a dwie minuty później Deep Sea 129 całkowicie zniknął z radarów, po tym, jak został zniszczony przez koreańskie samoloty. Co tak naprawdę wydarzyło się w powietrzu i dlaczego MiG-i zaatakowały samolot USA? Tego nie wiemy, szczegóły ataku nigdy nie zostały bowiem ujawnione.

W każdym razie rekcja północnokoreańskich władz na działania ich pilotów była bardzo szybka. Wojsko postawiono w stan podwyższonej gotowości, a dwie godziny później tamtejsze media poinformowały o zestrzeleniu samolotu USA, twierdząc, że naruszył on przestrzeń powietrzną ich kraju. Jeśli chodzi o Amerykanów, ci najpierw wysłali w miejsce zdarzenia dwa myśliwce F-106 Delta Dagger, a o 14.44 najwyższe władze w USA, w tym prezydent Nixon i doradca ds. bezpieczeństwa Henry Kissinger, otrzymały wiadomość o zniszczeniu ich maszyny. Biały Dom był totalnie zaskoczony całym zdarzeniem i właściwie nikt nie potrafił wyjaśnić, dlaczego do niego doszło.

Po pierwszym szoku Amerykanie zaczęli zastanawiać się, jak odpowiedzieć na atak. Na liście potencjalnych reakcji znajdowały się takie opcje, jak:

• zestrzelenie północnokoreańskiego samolotu
• naloty bombowe na wybrane cele w Korei Północnej, w tym na wybrzeżu
• atak rakietowy na cele położone w pobliżu strefy zdemilitaryzowanej
• atak amerykańskich okrętów podwodnych na koreańską flotę wojenną
• użycie broni jądrowej

Ten ostatni scenariusz, zakładający uderzenie pociskami z głowicą jądrową o sile 30 kiloton, przedstawił szef połączonych sztabów gen. Wheeler, ale jednocześnie zauważył, że taka operacja zapewne spotka się z uderzeniem odwetowym. Henry Kissinger zauważył więc, że być może trzeba będzie użyć taktycznej broni jądrowej o mniejszej sile. Był to jednak tylko jeden z kilku scenariuszy rozważanych przez Biały Dom, ale, co może dziś wręcz szokować, ostatecznie Amerykanie w ogóle nie zareagowali na atak północnokoreańskich myśliwców! Głównym powodem braku reakcji miały być problemy logistyczne i komunikacyjne z siłami Pentagonu na Pacyfiku, a także brak wiarygodnych informacji o położeniu północnokoreańskich wojsk, które miałaby być celem ataku. Gdy w końcu przezwyciężono te problemy, na reakcję było już po prostu za późno.

Kissinger i Nixon byli rzekomo zażenowani całą sytuacją, a Kissinger tak opisywał później działania Białego Domu:

Korei Północnej ostatecznie upiekło się więc zniszczenie samolotu US Navy, nigdy nie poznaliśmy też przyczyny jego zestrzelenia. Nie zmienia to faktu, że jest to na pewno jeden z bardziej wstydliwych epizodów w historii amerykańskiej armii i jednocześnie jedno z najdziwniejszych wojskowych zdarzeń z czasów zimnej wojny.